Η ίδια φλόγα με καίει και ξεκινάω ταξίδια από την γη στο φεγγάρι και απ’ την Αθήνα στη δύση παραλίας μεθύσι και αγάπη για τη ζωή φοβισμένη αρχή και μια λαχτάρα πηγαία και όπως αλλάζει η μέρα και φτάνει τ’ άλλο πρωί φλόγα στους στίχους στα μάτια και πια δεν τρέμει η φωνή Είναι κύκνειο άσμα σε ένα σκισμένο χαρτί είναι τρεις το πρωί και ότι φοβάμαι πεθαίνει κόβεται σαν την κλωστή έχω μνήμες ακόμα από σπασμένο γιασεμί και φίλη μου την πληγή με beat το χτύπο της καρδιάς και με του κύκνου την κραυγή όσα δεν άκουσες λέω και τα φοβάμαι πολύ Γράφω για όσα με πνίγουν αλλά και όσα μου δίνουν δύναμη όταν δειλιάζω και στο καβούκι μου βράζω να πολεμώ μες την μέρα να αναπνέω αέρα και ότι πιστεύω να λέω και αυτό με πάει πιο πέρα όσα στον κόσμο δεν βρήκα τα βρήκα στη μουσική σε μια νότα ένα στίχο ή μια ιδέα τρελή σε ένα μπιτ που χτυπάει μέσα στο αυτί σου σαν καρφί μα εγώ το ντύνω με λέξεις και του αλλάζω μορφή και το αφήνω στο δρόμο να πάρει χρώμα απ τον ήλιο η μυρωδιά απ΄ την βροχή και απ’ την ψυχή μου το δίνω και κάπως έτσι κλέβω απ’ το όνειρο λίγο και ταξιδεύω σε αυτό το όνειρο φεύγω. Μοιάζει με φλόγα που καίει μες την καρδιά μας Και ας ξεχαστήκαμε μες της ζωής το παιχνίδι Κρύψαμε κάπου βαθιά τα όνειρα μας Και όταν μας βρήκανε ίσως να ξέραμε ήδη Πως η χαρά μας πάντα ζούσε μαζί τους Μα είχες χαθεί απ τον φόβο και πάλευε με τον χρόνο Σε ένα ταξίδι που θα νικήσει ο πόνος την μέρα εκείνη που αυτή η φλόγα θα σβήσει. Χτύπος που βγαίνει στο φως που μεγάλωσε στο θάρρος και στη δύναμη που χρόνια με ανάθρεψε και πάλεψε ψυχή και σώμα βγήκαν ισοπαλία- και απέκτησα μια νύχτα ψυχική ισορροπία. Δεν είναι μία και μοναδική ευκαιρία κοιτάω μπροστά και δε λυγίζω με την αποτυχία Δεν έχω πια μανία-βρίσκω στα απλά ουσία- στον ήλιο στο φεγγάρι στου κόσμου τη μαγεία- και ας με έβαλε η τύχη μου για χρόνια τιμωρία. Και έχει αξία η ζωή τη βρήκα όντως- πάτησα στα πόδια μου γερά δεν με ένοιαξε ο χρόνος- πάλι μόνος πατάω στο beat scrip-d και βγαίνω από την αφάνεια- του σκότους του βυθού και αγγίζω πάλι επιφάνεια- Μπορεί να είμαι μακριά, να έλειψα για λίγο- μα ξαναπιάνω το μικρόφωνο έτσι απλά για να ξεφύγω. Χιλιάδες μίλια μακριά μα Κύκνειο Άσμα στην καρδιά μου- κυλάει στο αίμα μου στις φλέβες μου και απ΄το μελάνι στα γραπτά μου. Και είναι η ίδια φλόγα μέσα μου καίει και βγαίνει στο μολύβι μου- περνάει μες τα κύτταρά μου και αναγεννά την μνήμη μου. Που είναι ο Σωτήρης να χώσω λίγα ράπς από το τηλέφωνο- και να περάσω από τον Πάνο μια βόλτα από Bashment ναι φερέφωνο- δεν ήμουν δεν είμαι και ποτέ μου δεν θα γίνω- από το σύρμα στο αυτί σου ψάχνω το χάος να μικρύνω. Τι θα απογίνω μη φοβάσαι αγκάθι αυτόνομο μαλάκα- εσύ το παίζεις τσαμπουκάς και εμείς μαζί σου σπάμε πλάκα....

Μέραααα. Σου απαντάω καλημέρα δεν νιώθω άγιος και είναι αχρείαστη η φοβέρα Από τις τύψεις δεν υπάρχει χειροτέρα Τι τι? Τιμωρία σαν σφαίρα Η σκέψη με πετάει και με πάει παραπέρα Ναι πιο πέρα απ της λογικής το τέρας Βρίσκω τέρμα φέρνω εις πέρας παίρνω αέρα και σκοτώνεται το τέρας και στο ταπεινό μυαλό μου μοιάζει ανέμελη η μέρα Ένα λεπτό ζητάω λίγο να σκεφτώ απ’ την βιασύνη σας την τόση έχω λιώσει στο τρεχαλητό Να ξεχαστώ έχω ξεχάσω αυτή την χάρη σου ζητώ να θυμηθείς να μου θυμίσεις μη δεν προφτάσω και ξεχάσω να το θυμηθώ ποιο; Ότι είμαι άνθρωπος γαμώτο έχω ανάγκη να σκεφτώ ποιο; Ότι είμαι άνθρωπος γαμώτο έχω ανάγκη να αισθανθώ Ωστόσο η ζωή μοιάζει ποδήλατο και δεν ισορροπεί στιγμές που μένει ακίνητο Μην απορείς είναι αυτονόητο το κίνητρο και αν είσαι τσίτας προλαβαίνεις και αυτοκίνητο Ψάξε το τέμπο σου εγώ βρήκα και πειρατικά εκπέμπω Προς τα έξω εκ των έσω μου γουστάρω που έχω την μουσική για μέσο Μου γουστάρω που αυτόνομο κρατώ κάθε παλμό και κάθε σκέψη μου Στην πρώτη πεταλιά φτάνω απ’ τον νότο στο βορρά χαμογελάω σαν παιδί που έχει στα μάτια του φωτιά Και αφήνω στίχους πάνω σε ήχους που από παιδί αγαπώ και όταν έκλεινα τα μάτια με ταξίδευαν στον βυθό Του ονείρου που να.. 30 χρόνια μια ανάσα η ίδια εικόνα ξανά Και αυτή η ζωή αλλάζει χρώμα μια μαύρο μία άσπρο και με πάει μπροστά Και συνεχίζω Δεύτερη πεταλιά μα το φορτίο βαραίνει Νόμιζα ο κόσμος πως θα αλλάξει όμως στα ίδια πάντα μένει Αφού κλέψαν τον αέρα και σκοτώσαν την ελπίδα να φοβάσαι σε είδα και μες το βράδυ να ξυπνάς Μα μόλις έρθει το πρωί να μου χαμογελάς Και μες τα μάτια σου να βλέπω πως δεν τα παρατάς Όσο χτυπάνε θα γελάς και όσο μπορεί θα πολεμάς Και εγώ στην ανηφόρα Στην τρίτη πεταλιά νιώθω το βάρος στο μυαλό και γι αυτό τρέχω μακριά όσο πιο γρήγορα μπορώ Αφού πάντα θα ψάχνω ένα κόσμο πιο απλό Όμως τελικά ο δρόμος με βγάζει πάλι εδώ στις ίδιες γειτονιές και στους ίδιους ανθρώπους βλέμματα ίδια μέσα στους ίδιους πάντα τόπους και να μοιάζει το μέλλον μες το στήθος μας σφαίρα όμως σου λέω μην φοβάσαι θα παλέψουμε παρέα

Μπλέκει το θάρρος με τον φόβο και στον κόσμο βλέπω μόνο Την νιότη που γελά και απ’ την σιωπή ξυστά περνά Σαν όνειρο σε είδα να περνάς στον ουρανό Να μου λες έλα κοντά μου ψάχνω κάτι φωτεινό Ψάχνω κόσμους και ανθρώπους και αλήθειες στις στις ψυχές χρόνια τώρα διψασμένος ψάχνω εκείνες τις πηγές που συναίσθημα γεμάτες θα ποτίζουν τις ψυχές και θα ανθίζουν τα όνειρα μας μέσα σε μικρές αυλές Φωνές ζεστές χίλιες φυλές και οι φόβοι μένουνε στο χθες θα μοιάζουν όλες οι στιγμές μας με εικόνες παιδικές Και θα γίνουν οι μέρες όμορφες σαν μουσικές μελωδίες που γεννάνε μόνο σκέψεις θετικές Και έτσι άπλωσες το χέρι μου είπες : Έλα μην διστάζεις Και όπως άπλωσα το χέρι κοίταξα για λίγο πίσω Σου είπα ξέρεις δεν θα έρθω Και με ρώτησες γιατί; Σου έδωσα με ένα βλέμμα μια απάντηση απλή Σου ‘πα θέλω να παλέψω μες τον κόσμο τον σκληρό Και ψάξω για γαλάζιο μες τον γκρίζο ουρανό Να είμαι εκεί όταν πονάνε άνθρωποι που αγαπώ Να τους κάνω να γελάνε με ένα αστείο μου χαζό Να παλέψω να ματώσω ίσως και να ερωτευτώ με ένα βλέμμα της να γίνει το σκοτάδι φωτεινό Και όταν γεύομαι το τέλος να προσμένω την αρχή Να βιώσω πως ανθίζει απ’ τις στάχτες η ζωή.

Αυτά που έψαχνα δεν βρήκα μες τον κόσμο και γυρνάω στα βασικά που χρόνια τώρα δεδομένα κρατάω είναι η υγεία και η αγάπη και η ψυχή που όλο καυχιέται και όλο ζει στην αυταπάτη Γιατί όλα αλλάζουν μέσα σε μια στιγμή μα απ' το μηδέν δεν είναι τίποτα υπάρχει πίσω διαδρομή που εσύ διάλεξες να κάνεις δρόμο διάλεξες να πάρεις χωρίς να ξέρεις που θα βγάλει μα έχεις άλλη οπτική που βλέπεις τώρα την ζωή και σε τρομάζει απ' το μηδέν ως το μηδέν είναι ο κύκλος της ζωής όμως δεν πρόκειται να αλλάξει, μην ψάχνεις λέξη να ταιριάξει βρες το χρώμα εκείνο απ την παλέτα της ψυχής και γράψε εκείνα τα λόγια που φοβόσουνα να πεις μην ψάχνεις τρόπους να αμυνθείς για όσα νιώθεις και όσα ζεις και ας είναι άδικη η ζωή πολέμα μόνος και ίσως βρεις βλέμματα με ίδιο χρώμα και ένα χέρι που χωρίς σκέψη θα σε σηκώσει απ το χώμα Ref Χ2 Στο ταξίδι της ζωής ο κύκλος κλείνει στο μηδέν και ότι και αν ψάχνεις πάντα αλλιώς θα το βρεις και ας λες που φταις και ας λες πως φταιν αν κάτι χάσεις λίγο πριν κλείσει ο κύκλος θα ρθει αυτός να σε βρει θα γίνει αυτό η γραμμή που θα χωρίσει το τέλος από μια νέα αρχή φτάνει να είσαι εκεί μην φοβηθείς και να ανοίξεις τα μάτια της ψυχής να το δεις Τι τα θες; Γυρνάνε στο μυαλό μου εποχές απ' τη μέρα που είδα τον ήλιο σε μέρες γεμάτες στρες Προσκολλημένος στο ταβάνι μετά από 2-3 καυτές, για το χαλάρωμα γύρευα στο σκάλωμά μου αρετές. Γύρισε η βόλτα και στην κέντα μ' έπιασαν ντέρτια. Αν είναι να φανείς στοργικός, ασ' το γι' απόψε μην πεις κουβέντα. Δεν έχω ώρα για σάλια, έχω δρόμο να φτάσω τέρμα. Ενα - δύο κοφτά χαμόγελα απλά να γίνει η κατάσταση. Δεν έχω σχέσεις μ' έρμα ή φόβο, δε νιώθω από συμπαράσταση. Θεατής στην πρώτη θέση με βλέπω μες στην παράσταση εκτός ρόλου. Εκτός τόπου και χρόνου σ' απόσταση εκ του συνόλου αλλού πατάω κι αλλού βρίσκομαι. Τέλος χρόνου. Δυστυχία στον άνεμο. Παρουσία του διάβολου στο θάνατο λεπτό προς λεπτό κι αν κάνεις τον άνετο δεν πείθεις. Βολεύεσαι όπου ανήκεις. Μιμείσαι ότι βρίσκεις σωστό. Ποσώς μ' ενδιαφέρει, θες κι εξηγήσεις; Βλέπεις έμαθα κι η ζεστασιά μ' εγκαταλείπει. Συμπέρασμα κι αιτία βουτάν στη λύπη. Γυμνός κοιτάω απ' την όχθη το βυθό όταν το φως πνίγεται στη λίμνη. Για ποιο λόγο γι' αγάπη μιλάς; Είναι βαριά η ευθύνη. Κι ώσπου μας βρει το ξημέρωμα νιώθω πως έχω χρέος να ορθώσω ανάστημα στο δαίμονα. Ζω τη νύχτα μου έντονα εκεί που ο καπνός δηλώνει φωτιά που καίει όσους χαίρονταν. Εκεί που ότι λάμπει είναι χρυσάφι κι εμπνέει τον έρωτα. Όλα είναι τσάμπα κι όλα κοστίζουν τελικά.

Για πες μου τι να περιμένω τι να περιμένω πες μου τι τι να περιμένω τι να περιμένω Αυτές τις μέρες που φοβάμαι το χαρτί να αντικρίσω Προσπαθώ να διαβάσω όλα όσα κρύβονται από πίσω Από λέξεις και λόγια που χρόνια τώρα σαν κολόνια Έχουν στο σώμα ποτίσαν και είναι οι αλήθειες μας πια. Σαν τα πουλιά μόνο οι σκέψεις πετάνε γιατί οι ελπίδες στερεύουν και από την λήθη δεν ξυπνάνε Τα όνειρα μας σαν ακροβάτες γελάνε σε κάθε πτώση στο κενό και απλά κοιτάν ουρανό ίσως δεν έχω να σου πω πολλά το ξέρω από το παράθυρο κοιτώ και το μυαλό μου τρυπάνε χιλιάδες σκέψεις και ρωτάνε : Τι να περιμένω; και εσύ μου είπες να μην παίξω σε ένα παιχνίδι χαμένο Μα εγώ εμμένω και ενώ μένω εδώ που ο φόβος βασιλεύει και στα μυαλά ξενοφοβία χωρίς κόπο φυτεύει Και όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται απόγνωση η γνώση και φοβάμαι τη στιγμή που η κρίση μας ματώσει Φοβάμαι τους ανθρώπους που το μίσος τους λούζει φοβάμαι τον όχλο, παίρνω δύναμη μόνο Απ’ αυτούς που αμφισβητούν αυτόν τον κόσμο που μας δώσαν Και μιλάνε, ζητάνε χωρίς να περιμένουν κάτι Δεν ζουν στην αυταπάτη μάχονται απλά για την ζωή για την ζωή Και όχι για την φυλακή που χρόνια τώρα μας χτίσαν Και να παλέψουμε πως δεν αξίζει μας πείσαν Δεν είμαι έτοιμος δεν νιώθω Μα όταν χρειαστεί είμαι σίγουρος πως θα φανώ πανέτοιμος Ρίχνω τα ζάρια μου ανέμελος και από το σύννεφο μου κατουρώ το ανίερο σας τέμενος Και όταν το πιάνει και φυσάει φέρνω βόλτες και ελπίζω να πάει ως την άκρη του ορίζοντα Παίρνω φως απ’ τα γνωρίζοντα Χαιρετίσματα σου στέλνω και προσκλήσεις για να ρθεις κοντά Και όταν ξυπνάω από θόρυβο τις νύχτες κάνω χώρο στο κρεβάτι μου για σένα μήπως ήρθες Όνειρο μου να μες δεις και εσύ στις μύτες χαμογελώ και κρυφακούω τους ξενύχτες Πρώτος σταθμός πικρό χωριό στυφή κάτω και άνω άνοστη χώρα, από την χώρα του Ποτέ, της Μιχαλούς, του Πυθαγόρα Να περιμένω πες μου τι? να πάρω επιδότηση φυτείας μανδραγόρα Να δεις που πάντοτε μας λέγανε μαλάκες στις δύσκολες στιγμές μου βγαίνουν οι πιο ωραίες πλάκες Στο δείλι με μαντήλι χαιρετούσα μετανάστες Να περπατούν ανύποπτα ή έχεις βάλει νάρκες ; Τι να περιμένω πες μου τι να περιμένω ; Να φύγω με αυτό το τρένο ή να περιμένω το επόμενο Άδειασε ο σταθμός και κάνει κρύο Να μείνω ή να φύγω για κάθε ενδεχόμενο Να αντέξω μια στιγμή να κάνω υπομονή Να περιμένω σε άλλη διάσταση ανάσταση νεκρών ή επανάσταση σε κοινωνία ζωντανών νεκρών χρόνια κομπάρσος θεατής στην ίδια γαμώ τους παράσταση.

Όπως η μέρα τελειώνει νιώθω να φεύγει απ’ την πόλη Η ψυχή μου και πάει εκεί που δεν υπάρχουν ρόλοι Εκεί που υπάρχουν μόνο αληθινά βλέμματα εκεί που οι πόνοι είναι στον δρόμο εκθέματα Εκεί που τα χρώματα εκφράζουν μόνο συναισθήματα και δεν μεταφράζονται σε συναλλαγές και σε χρήματα Εκεί που τα λόγια βγαίνουνε πάντα απ’ την καρδιά μας και οι μέρες ανθίζουν όπως η παιδική χαρά μας Εκεί που δεν υπάρχουν διακρίσεις στους ανθρώπους και το αυτονόητο δεν ψάχνει λέξεις και τρόπους Εκεί που ο χρόνος σταματά αν το ζητήσεις Και παίζεις για σένα δεν σε νοιάζει αν θα νικήσεις Σου φτάνει όσα ζήσεις Σου φτάνει τη ζωή να σε μαγέψει να αφήσεις Σου φτάνει ένα χάδι σαν λουλούδι να ανθήσεις Και αυτό που νιώθεις να εκφράσεις χωρίς να πρέπει να μιλήσεις Και όλα αυτά σαν σε όνειρα ξεδιπλώνονται μπροστά μου Ένα κόσμος γεννιέται μπροστά στα μάτια τα δικά μου Ίσως φταίνε τελικά οι νότες της μελωδίας Που με πάει σε μέρη της δικιά μου ουτοπίας Που μου δίνει φτερά σε ένα όνειρο να φύγω Και απ’ τον κόσμο που μου δώσατε για λίγο να ξεφύγω Να φύγω... γι όσο κρατάει ένα τραγούδι Όσο κρατάει ένα τραγούδι αυτό το βράδυ ταξιδεύω Αφήνω πίσω τη μέρα και μαζί του δραπετεύω Με κλειστά μάτια βλέπω τον κόσμο που θέλω Ζωγραφίζω τη ζωή με το δικό μου πινέλο Χ2 Όταν αρχίζω ένα τραγούδι ανατέλλει ο ήλιος έχω ανάλογο ύφος κάλεσμα από ρίγος Χάνομαι σε ένα πλήθος που ονομάζεται Στίχος επίθετο του ο τίτλος έτσι πράττω συνήθως Αφού συστηθούνε, έπειτα γνωριστούμε λούκια που εξημέρωσα και ξημερωθούνε Προσπαθούμε να βρούμε τρόπους για να αμυνθούμε τρόπους για το πως θα βρούμε τρόπους για αυτό που ονειρευόμαστε να ζήσουμε και αυτό που ζούμε να 'χαμε ως εφιάλτη Όαση σε έρημο στεγνή οφθαλμαπάτη Δεν λέω πως δεν υπάρχει η ζωή έχει πτυχές καλές κακές εστίασε σε αυτές που δίνουν νόημα πραγματικό σε κάτι Εκείνο το μονοπάτι αν ξέραμε θα βλέπαμε το που τελειώνει η άκρη Αλληλεγγύη η ανάγκη, απληστία το κατακάθι Σε όσους δεν γνώρισαν αγάπη, σε όσους φύγαν μακριά Ανάσα παίρνουνε ξανά σε κάθε μου κομμάτι Ψυχή μου θολωμένο τζάμι, στα έσω πάλι αστράφτεις χαμόγελο στην πάλη μη σκύβοντας κεφάλι Όσο κρατάει ένα τραγούδι Χόρευε για την νίκη της χαράς επί της λύπης Το καλό να πλημμυρίζει το καλό να καθρεφτίζει Όσους με νιώθουν να γεμίζει Όσους εκφράζω να φωτίζει Δίνοντας τους μια λύση.

Μην πιστεύεις σε θαύματα γιατί η ζήση γελάει μην βάζεις τοίχους στη σκέψη και στο κλουβί το όνειρο σου κοίτα γύρω σου μην κλείνεσαι στο εγώ σου μη σηκώνεις τον ώμο ίσως να σ’ αφορά Γιατί το ψέμα γελά όταν κανείς την αλήθεια δεν θέλει καν να ακούσει και αυτόν τον κόσμο γυρνά σαν γρανάζι από ατσάλι μηχανή που γεννά χρήμα και αδιαφορία και την ψυχή μας πουλά σε ένα παζάρι για λίγους μνήμες από κολίγους και τσιφλικάδες με γραβάτες σε φωνές από μανάδες και ανάθεσης λαούς σε γιους βολεμένους και επαναστάτες πλαστούς Σε όλα αυτά που γαλούχησαν μια γενιά που φοβάται και όλα αυτά που νάρκωσαν την ψυχή μας και κοιμάται Και είναι αλήθεια μεγάλο να αλυσοδένουν τις ζωές μας μα μην ψάχνεις στα χέρια στις ψυχές είναι οι πληγές μας και ίσως φταίω και φταις μα μην κλαις και χαμογέλα για να αλλάξουν οι εποχές θέλει δύναμη, θέλει να αλλάξεις εσένα θέλει αγάπη για ζωή και όχι μιζέρια και φόβο που μας γεμίσαν την ψυχή καν’ την αρχή και προχώρα μαζί με ανθρώπους που βλέπουν πέρα απ’ του εγώ τους την αυλή και να είσαι εκεί, σώμα ψυχή γιατί στου τέλος της σκηνής είναι του κόσμου Μια καινούρια αρχή Για να αλλάξεις τον κόσμο άλλαξε πρώτα εσένα και σπάσε τις αλυσίδες του μυαλού βρες στο σκοτάδι ένα φως μια αλήθεια Και νίκα Tο ψέμα του καιρού μην κλαις χαμογέλα δεν μας νίκησαν ακόμα Μην φοβάσαι, ότι φοβάσαι σε σκοτώνει Μην ελπίζεις μονάχα δράσε και να θυμάσαι ότι μόνο του ζει λίγο λίγο πεθαίνει Χ2 Απ’ το πρωί που ξυπνάς μέχρι το τέλος της μέρας εικόνες γύρω σου σ’ αλλάζουν προς στιγμήν σε τρομάζουν μα συνεχίζεις Δεν γνωρίζεις πόσα απ’ την ζωή σου ορίζεις ούτε καν για τι ελπίζεις Το μόνο που ξέρεις είναι πως σε είδες να γελάς σε πράξεις ανιδιοτέλειας και αλληλεγγύης και εκεί που είπες να φύγεις χρόνο κλέβεις και γυρνάς εδώ που πονάς εδώ που κάθε νίκη μοιάζει μύγα μες το γάλα μικρά μοιάζουν τα όνειρα που νόμιζες μεγάλα μ’ αλλά λόγια φάλτσος μοιάζει ο ρυθμός της εποχής που δεν λυπάται ένας λαός που δεν θυμάται και ένα μέλλον που σε πνίγει Ποια αγάπη; και ποια πράξη θα την κάνει νόημα να ‘χει; αφού και εγώ που σου μιλώ δεν έμαθα να αγαπώ πληγώνω όσα εκτιμώ και στο μυαλό παραπατώ σαν ακροβάτης ενεργός και θεατής κάθε μέρα που περνά στο θέατρο της αυταπάτης Μα συνεχίζω να ελπίζω και μες το γκρίζο να ζητώ το χρώμα εκείνο που θα γεμίζει ουρανό την ψυχή μου

Μου ‘πες το γέλιο μας πως πέθανε και έφυγες σαν ξένος δειλός που δεν το πάλεψες δεν άντεξες και αυτόν τον κόσμο άφησες τον κέρδισε το μένος τον κέρδισαν φωνές που το σκοτάδι θέλουν μόνο να γεμίσουν τις ψυχές και ας κάνουν κύκλους οι εποχές και είναι πάντα το εγώ να επισκιάζει το εμείς εμείς... ποιοι εμείς ; ο Ρομπέν των δασών θα είναι πάντα ο ληστής Μες τον κόσμο αυτό που ζεις πάντα να κάνεις ησυχία μην ξυπνήσουν συνειδήσεις να κλείνεις τα μάτια και να τα ανοίγεις στις ειδήσεις να φωνάζεις δεν μπορώ και όμως να σκύβεις το κεφάλι να βρίσκεις την χαρά σου στο πιώμα και την ζάλη να ζητάς και όταν δίνεις να κοιτάς με μισό μάτι με άχτι το άτι καβάλησες και τρέχεις μακριά απ’ όσα βλέπεις πως τον κόσμο θα αλλάξουν φωνές που διαφέρουνε τις λες πως θες να πάψουν Φωνές που φτιάχνεις για αυτές Κουτιά κλειστά και φυλακές Εσύ ο νοσταλγός του χθες του σήμερα προδότης της νιότης που έδωσες θηλιά και ένα χάδι της έκλεψες το φως για να της δώσεις το σκοτάδι της πήρες την παιδεία για να έρθει στα νερά σου την πότισες στο μίσος την άφησες στο ίσως και γελάς στα γερατειά σου μα τίποτα δεν τέλειωσε τον κόσμο που μας έδωσες θα αλλάξουν τα παιδιά σου Πες μου αλήθεια θέλεις τον κόσμο να αλλάξεις ή στη συνήθεια του καναπέ σου να αράξεις; Πες μου πως νιώθεις που η ζωή δεν σου ανήκει Και που πληρώνεις για να ονειρεύεσαι νοίκι Πες μου ένα ψέμα αφού για αυτό είσαι καλός Και βρίσε λίγο γίνε του χθες νοσταλγός Όμως να ξέρεις πως έχει σπάσει η οθόνη Και στο μπετόν που έχεις χτίσει λευκό άνθος φυτρώνει Περνάνε μέρες που τα πάντα μένουν ίδια τα πράγματα στη θέση τους, του χρόνου η συνήθεια μετράς ανάποδα, αρνητικό το πρόσημο, θέλεις να πιεις απ’ το νερό μα αυτό δεν είναι πόσιμο αγγίζεις πράγματα δε νιώθεις πια τα άκρα αυτά που έβλεπες δε βλέπεις με τα μάτια αυτά που ένιωθες δε νιώθεις με τα χάδια σου με πίσω βήμα προχωράς στα άγρια σκοτάδια σου. Αδυναμία και οκνηρία απ’ τη ζωή σου έσβησε η λέξη ευτυχία χωρίς ουσία, χωρίς μαγεία η κάθε μέρα σου μονότονη ευθεία προβληματίζεσαι που πας και που θα φτάσεις το χρόνο εξαπατάς, φοβάσαι μη γεράσεις τα λόγια σου «κατάπιες» την πιο κρίσιμη στιγμή απ’ την οργή μετά σειρά παίρνει η σιωπή. Και είναι τόσο δύσκολο να καταλάβεις πως είναι τόσο ανέκφραστο αυτό που εκφράζεις δε βρίσκεις πάντα αυτό που θες χωρίς να ψάξεις και δε κερδίζεις τις στιγμές χωρίς να χάσεις είναι μάταιο, μα τόσο μάταιο, την αλήθεια να θέλεις να την βρεις μες στα σκουπίδια ρακοσυλλέκτης από «μασημένες» ελπίδες ανίκανος να αντιληφθείς αυτά που δεν είδες.

Πρόσεξε το κενό δως μου το χέρι και πάμε, οι σόλες λιώνουν στους δρόμους και οι φωνές δυναμώνουν απ’ τη σιωπή σαν περνάνε Άηχες λέξεις και λόγια σε καναπές κολλάνε όπως η μπότα στη λάσπη των συμφερόντων η μάχη τροφή για σκύλους τα πιστεύω με ένα βλέμμα μαρκίζας πρωτοπόρες ιδέες μιας σκονισμένης κορνίζας φάκες παντού να ξαπλώσεις πάρε ανάσες με δώσεις πλαστές ανάγκες να ενδώσεις Να κινηθείς μόνο μπροστά σε ένα ασπρόμαυρο τερέν να τηρείς τους κανόνες που πάνω πάνω γράφουν δεν Ασπρόμαυρα μαλλιά σε αγχωμένους θεατές ο κερδισμένος τα χάνει όλα κόντρα στους αναλυτές Δυο μάτια πάνω στην αφίσα γελάν σε κάθε σου σκέψη πλησιάζει η στέψη, ένα αγκάθινο στεφάνι σε ένα pc συνδεδεμένο μαγιάτικο στεφάνι δίχως λουλούδια κρεμασμένο στην πόρτα του κόσμου που το εγώ έχει μέσα και το κρατά ασφαλισμένο λατρεύει τον χρόνο μα πάντα αργεί και όλο τρέχει ζει μέσα στις πόλεις μα απ’ αυτές πάντα απέχει μετράει στιγμές μα αναμνήσεις δεν έχει Ένα φόβο δουλεύει και στο γυαλί πια τον ζυμώνει και ότι δεν λάμπει ξενίζει παίρνει μια θέση στην αγχόνη Ζει στην αμάθεια μα έχει για όλα μια γνώμη κάνει το μέλλον μπαλάκι με μια τροχιά καθορισμένη Mα εγώ ψάχνω για χρόνια απ΄ την ζωή μας τι μένει ένα κενό που άμα πέσεις κενός θα νιώσεις και μόνος γι αυτό δως μου το χέρι να περπατήσουμε στον δρόμο βρήκα τον τρόπο να σταματήσουμε τον χρόνο Φεύγει ο πόνος όταν στα μάτια τον κοιτάς μείνε κοντά, και γέλα μου Στον κόσμο αυτό έχε τα μάτια ανοιχτά ζήσε απλά στον δρόμο που Φεύγει ο πόνος όταν στα χέρια σε κρατώ και δεν φοβάμαι τον κόσμο που Το γέλιο αυτό να σβήσει δεν μπορεί Γιατί είμαστε εδώ και πολεμάμε Είμαστε εδώ και πολεμάμε και ότι εύχεσαι ξεκίνα Και το πάθος για ζωή να μην το βάλεις στη βιτρίνα Οι παγίδες τις ζωής είναι χαρτιά και θα τις κόψεις Το φόβο απ’ τις πράξεις σαν διαλέξεις να διώξεις Και έχε τα μάτια ανοιχτά και την ψυχή σου ζωντανή Και το κενό να προσέξεις πριν πάρει σάρκα και ζωή Δυο λέξεις μόνο αρκούν και ένα χαμόγελο φτάνει Πνοή να δώσει στη μέρα και η καρδιά μας να ανασάνει Ξέρω χτυπάν από παντού με ανεργία και σκοτάδια Μα ψάξε για μάτια που ‘χουν ελπίδας σημάδια Να αγαπάς και να το δείχνεις με πράξεις κι όχι λόγια Τον εαυτό σου πρώτα να εκτιμάς μην πολεμάς και ξέχνα τα ρολόγια Αφού ο χρόνο είναι εχθρός όταν τον έχεις στο μυαλό και τρώει απ’ τη ζωή σου στα μονοπάτια της ζωής μην χάσεις την ψυχή σου γιατί θα γίνει το κενό χάδι και φυλακή σου

Αυτό το βλέμμα το ξέρω είναι η ψυχή μου στον καθρέφτη είναι το όνειρο ενός παιδιού που με φώναξε ψεύτη Είναι φωνές που κάποια βράδυ φέρνουν ακάλεστα μηνύματα Στην ψυχή μου σαν κύματα και μυρωδιές από την νιότη Σε ένα τραγούδι που με μάγεψε Εκείνο το ξημέρωμα στη Κρήτη καλοκαίρι Εκεί που κάποιο αερικό με πήρε απ’ το χέρι Παιδί που με τα μάτια του ο κόσμος σαν αστέρι έμοιαζε μαγεμένος! Σε χρώματα χαμόγελα για πάντα αφημένος Σαν ποίηση που γράφτηκε στον τοίχο μιας αλάνας Στα λόγια απλά της μάνας και δρόμοι που με πήγαν Στο σήμερα που μοιάζει το παιδικό μου όνειρο στο στήθος μου να βράζει Να ψάχνει λέξεις ή σιωπές στους στίχους και στις νότες Στο χτες που έγινε σήμερα ανοίγοντας τις πόρτες Της ψυχής και εγώ κριτής του εαυτού μου και ίσως δεις μέσα στα μάτια μου τον λόγο Που στους στίχους μου γυρνώ πάντα στον παιδικό μου χρόνο Ξεφεύγω απ τον κόσμο που μου δώσατε και μοιάζει φτηνή καρικατούρα που πάντα το αυτονόητο με πάλη του κερδίζεις Και ψάχνεις κάτι για να βρεις να αξίζει για να ελπίζεις να βρεις αυτό που τελικά θα φέρει στη ζωή σου Το παιδικό χαμόγελο που έχασες θυμήσου Να φέρει την αγάπη και το όνειρο που χάθηκε στου κόσμο την απάτη Φωνές που σε πάνε στο χθες Πες μου ποια όνειρα σου γίνανε πληγές Και το χαμόγελο πήραν απ την ζωή σου Άκου ίσως το βρεις στη ψυχή σου Φωνές φέρνουν εικόνες παιδικές Δεν είναι απλά δυο ιστορίες για να λες Είν’ τα όνειρά σου είν’ η ζωή σου Και από τα άσχημα τρόπος για την φυγή σου Σαν επισκέπτονται τα όνειρα το σκοτεινό μου υπέδαφος οι γνώριμες φωνές ξαναχτυπούν δε μένω ανέπαφος και στέκω αγέλαστος καθώς το άδειο μου σκοτάδι πλημμύρισαν οι κραυγές που με οδηγούν στο να 'μαι τέταρτος. Καθώς η πρώτη η κραυγή στου ονείρου τη γαλήνη, ταράζει τα νερά μέσα στη λίμνη κι έχει μείνει μονάχα η εικόνα εκείνη που μου δείχνει τη σελήνη, από τα μάτια ενός παιδιού που αναζητά εμπιστοσύνη. Τότε ξυπνά η μνήμη κι οι αναμνήσεις μ οδηγούν σε ένα κόσμο που οι άνθρωποι γελούν και τραγουδούν, ίσως αυτός ο κόσμος δεν υπήρξε ποτέ, όμως στ’ αυτιά αυτού του παιδιού αυτά τα γέλια αντηχούν. Μια δεύτερη φωνή παίρνει σειρά και μου φωνάζει: είσαι κι εσύ υπεύθυνος που τα γέλια σταμάτησαν, ο κόσμος ήταν πάντοτε ο ίδιος δεν αλλάζει, και φταις που αποδέχτηκε ότι οι άνθρωποι χάλασαν. Η αντίληψη σου σε έκανε μονάδα μες στο σύνολο μα εσύ ποτέ δεν αντιλήφθηκες πως ξεχωρίζεις, αν θες να ευτυχήσεις πάρε τον δρόμο τον δύσκολο δεν σε ορίζουν οι άνθρωποι εσύ σε ορίζεις". Μια τρίτη φωνή, κάπως πιο χαμηλή με ρώτησε γιατί δε σκέφτεσαι σα παιδί; η ομορφιά είναι μέσα σου δεν έχει χαθεί, φτάνει μόνο να το καταλάβεις για να φανεί. Τότε σβήσαν οι φωνές κι ακούστηκε ψιθυριστά αυτή η τετάρτη φωνή που μου ανήκει, είπε στις άλλες τρεις φωνές να μη χαθούν, να χρησιμεύουν σαν οδηγός εξόδου απ’ τη λύπη. Και σα παιδί που δημιουργεί απ’ τις φωνές έφερα στίχους και μέσω μουσικής μιλάω πρώτος κι όχι τέταρτος, έκτοτε κάθε νύχτα νιώθω έτοιμος, σαν επισκέπτονται τα όνειρα το σκοτεινό μου υπέδαφος. Θυμάμαι πως ήταν πιο εύκολο να αλλάξω λίγο τον δικό μου κόσμο με ένα περπάτημα στην παιδική ηλικία αφού κανείς δεν έκρυβε το φως μου σε αυτό που τότε χάραζα πορεία. Νοσταλγώ που τότε το χαμόγελο έβγαινε χωρίς καμία δυσκολία τα προβλήματα για μένα δεν είχαν σημασία ναι δεν είχαν σημασία καμία καμία. Κλείνω τα μάτια λοιπόν το νου να ταξιδέψει αφήνω κάποιος μου μάθε πως να κοιτάζω ναι τον ήλιο με ελεύθερο συναίσθημα ποτέ μου να μην σκύβω. Αναμνήσεις όμορφες που έχω τις μοιράζομαι τις δίνω σε ανθρώπους που στιγμάτισαν και μείναν δίπλα μου με μία τους μόνο κουβέντα απάλυναν την πίκρα μου. Αυτά που ζω στο σήμερα θα είναι αναμνήσεις μετά από χρόνια γιατί η χαρά δεν είναι τα λεφτά αλλά ανθρώπινα συναισθήματα που μείνανε δεν κάνανε τα πιόνια τις αναμνήσεις τις κλειδώνω μέσα σε συρτάρι και όποιος αξίζει,αξίζει να τις πάρει. Έτσι στη ζωή μου δεν θέλω κάτι το ανώφελο ελπίζω ανάμνηση μη γίνει ένα μου χαμόγελο. Καινούρια αρχή πλώρη στο άγνωστο και πάμε,πάμε..

Δεν ξέρω αν σου ‘χει τύχει αυτός ο κόσμος να σε πνίγει και να κουράστηκες να βλέπεις ένα σκηνικό που σε θίγει σαν άνθρωπο μου μου πες άστο αυτό οι άνθρωποι αλλάξανε και στη σιωπή αράξανε για να ‘χουνε γαλήνη στο δωμάτιο τους να κοιτάνε το «Εγώ» τους που το κάνανε θεό τους ματαιόδοξοι και ξένοι μες τις πόλεις που πονάνε περνάνε, γίνανε οι στόχοι τους φαντάσματα της μέρας και απλά γυρνάνε Ζωή κλέβουν και πάνε στα χρόνια που την άγνοια αγκάλιασε ο φόβος και ένα μαχαίρι στην καρδιά της έγινε το σκότος Σαν κρότος μοιάζει στον κόσμο κάθε τι που απέχει απ’ την λογική του χρήματος και απλόχερα καταστολή είναι η αρχή του νήματος που ράβει τα μυαλά μας, και ψέμα που γαλούχησε για χρόνια την γενιά μας «Να χουμε την υγεία μας» μου είπες και όμως έπνιξες φωνές μες την μεσόγειο Και ύστερα ετοιμάστηκες να αρχίσει το Τριώδιο Εξάρες; Μπαα ασσόδυο το εθνικό σου πάθος Χυδαίος και σεμνότυφος το κόμμα σου στο βάθος Με είπες λάθος που στον κόσμο βλέπω μόνο την ψυχή και όχι το δέρμα Kαι ένα κόσμο ελεύθερο ζητώ Ψάχνω μόνο ουρανό Απ’ τις σκέψεις μην πνιγώ Και έναν τρόπο να ‘χω πάντα για να πολεμώ Ό,τι κι αν έχουμε ξεχάσει μένει εδώ, μέσα μας, ένστικτα σκέψεις χρόνο πατών ρυθμό, ίχνη δακρύων, ανάμεσα μας σχέσεις στον ιστό, κάθε συναίσθημα μ’όλους κοινό, σαν σιωπηλοί ξένοι κι αμύητοι στον ατελή δρόμο που παριστάνει πως βρήκε το προορισμό, τον ορισμό. Κι οι μνήμες που ‘χουμε αποβάλει αισθήματα νεκρά πριν τον ειρμό, έϊ πολύ βαθιά για δάκρυα ο κόσμος τους στέκει για να πενθώ, σβησμένα χνάρια σε κάποιας αντίληψης τον πεπερασμένο ωκεανό, σ’έναν πολιτισμό χτισμένο στην οθόνη ή τον καθρέφτη ως επέκταση του εγώ, που το οικοδόμημα του δεν φέρνει ελευθερία στον άνθρωπο μόνο αλυσίδες, σε σώμα, συνείδηση και μυαλό, σ’ ανάγκες πλαστικές με τάση την αναπαραγωγή του θανάτου στον δημιουργό, κι η μηχανή που βαφτίσαμε πρόοδο αντί να δίνει εξόδους απλά επεκτείνει το κενό, το κενό που καταπίνει ό,τι αξίζει, ό,τι άξιζε, ό,τι τείνει να παραμείνει ανθρώπινο κι αληθινό κι ενώ, τα μάτια των πνιγμένων μας κοιτάζουνε σωρό, κι ενώ ξεβράζονται πτώματα αθώων στις ακτές μας ούτε δάκρυ οργής δεν υπάρχει για να σκεπάσει το χαμό, ούτε ένα χέρι για να σπάσει το συρματόπλεγμα που χωρίζει τον άνθρωπο απ’το χειρότερο του σφάλμα ‘κείνο το έθος στην υποταγή «το προσκυνώ», κλειστά τα μάτια στην συναίνεση του κτήνους σαν πνευμόνια σφιγμένα απ’τον καπνό, τον γόνο που σκεπάζει την πουλημένη ελευθερία για την ασφάλιση του ταυτοτικού σας έθνους πάντα θα δολοφονώ, η σκλαβιά μας ρόλοι-πρότυπα σαν σώμα φυτεμένη στο μπετό, έϊ σε μια νησίδα αξιοπρέπειας πώς να χωρέσω πες μου ρε τον προορισμό; Πώς έφτασε η αγάπη να γίνει πνιχτή κραυγή που δένει τον κόμπο μας πάνω στο λαιμό; Κι αυτό που μένει να κρατάει το σφυγμό της καρδιάς σου πια ζωντανό μόνο η θέληση να δεις ελεύθερο τον ουρανό, τον διπλανό.

Είχα πάντα στο μυαλό μου μια εικόνα τα πλοία να φεύγουν και εγώ να μένω στο τώρα Να μαζεύω τα κομμάτια μου που ψάχναν το ταξίδι στο πλοία που έφυγε και έτσι χάθηκε ήδη απ’ τα μάτια μου. Μα ξέρω πως το πλοίο θα είναι εκεί όταν κάτσω στο γραφείο μου και πάρω ένα χαρτί και γράψω για κείνα που έχω μέσα στην καρδιά για ταξίδια που έκανα με τα μάτια μου κλειστά Για κόσμους που αγαπώ και δεν θα βρεις πουθενά αφού τους έντυνα πάντα μόνο με αγάπη και ομορφιά για γέλια παιδιών σε μια ξεχασμένη αλάνα και τα όμορφα που νιώθεις και φοβάσαι να πεις και στον κόσμο της ωμότητας μην τύχει και εκτεθείς μην φανείς αλλιώτικος πέρα απ τον κανόνα μην γίνεις η άνοιξη στων ανθρώπων τον χειμώνα μα βλέπω μες τα μάτια σου πως βρήκες το ταξίδια σε δυο νότες ή δύο στίχους που σε βγάζουν απ την λήθη σε ένα κόσμο που είναι μόνο δικό σου που σε φέρνει κοντά στο ποιο τρελό όνειρο σου που είναι η αλήθεια στο ψέμα που γεμίσαν την ζωή και στιγμές που ταξιδεύεις και μια άγνωστη γη και δεν σε πιάνει κανείς γιατί έχεις φύγει εκεί που ο χρόνος σταματά και η ψυχή σου γελά και σε πάει στο μουσικό σου ταξίδι Άνοιξα φτερά και ταξιδεύω δεν βρήκα αλήθεια σε αυτόν τον κόσμο και φεύγω στη βαλίτσα μου τα beat μου και δυο στίχους για τον δρόμο τον χρόνο σε ένα ντουλάπι κλειδώνω Έχω ότι αγάπησα για πάντα στην ψυχή μόνο όσα αξίζουν θα πάρω μαζί Έκλεισα τα μάτια μου και είμαι έτοιμος ήδη Play και καλό μου ταξίδι Άνοιξε φτερά να ταξιδεύψεις ίσως βρεις την αλήθεια αυτό τον κόσμο να αντέξεις μακριά απ’ τον πόνο και παγωμένο τον χρόνο άσε τις νότες να σου δείξουν τον δρόμο Πάρε ότι αγάπησες να έχεις μαζί κλείσε τα μάτια και άνοιξε την ψύχη πήρες μια ανάσα και είσαι έτοιμος ήδη play και καλό σου ταξίδι